«Οι αρχαίοι Έλληνες θέλησαν να αγκαλιάσουν όλες τις δυνάμεις της ψυχής και της σκέψης και να καταστήσουν καλύτερους τους ανθρώπους».
(Ζαν Ζακ Ρουσσώ)
Αδδ/ μου,
Αν κάτι χαρακτηρίζει τον τόπο μας, είναι το γεγονός ότι αποτελούσε πάντοτε σταυροδρόμι πολιτισμών. Ένα σταυροδρόμι Ανατολής-Δύσης, αλλά και Βορρά-Νότου με πολιτισμούς πολύ παλιούς και μεγάλους να συναντιούνται.
Μέσα από τη συνύπαρξη αυτή, την ώσμωση των διαφορετικών ιδεών, γεννήθηκε το νέο και το ουσιαστικό. Οι ιδέες δεν γνωρίζουν σύνορα, γλώσσα, θρησκεία, χρώμα, δεν περιορίζονται σ’ έναν συγκεκριμένο τόπο. Αυτή η ομαλή συνύπαρξη και συμπληρωματικότητα είναι που δημιουργεί το περίεργο απροσδιόριστο μωσαϊκό της «Ελληνικότητας».
Αυτή είναι η Ελληνικότητα που διαποτίζει τόσο έντονα το Δυτικό Πολιτισμό!
Χωρίς ίχνος υπερβολής, είναι σχεδόν αδύνατο να εντοπιστεί έστω και ένας διαπρεπής επιστήμονας, φιλόσοφος, καλλιτέχνης, πολιτικός, που να μην αναγνωρίζει τις ρίζες της ίδιας της κοσμοθεώρησής του βαθιά χωμένες στην ιστορία και τα χώματα τούτου του τόπου.
Η ενέργεια των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, με την οποία είναι εμποτισμένος ο σύγχρονος κόσμος, μπορεί να μην φαίνεται, υπάρχει όμως και θα υπάρχει ες αεί. Η ενέργεια δεν χάνεται στη φύση. Μπορεί να αλλάζει μορφή, μπορεί να μην την αντιλαμβάνονται, αλλά υπάρχει. Το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα άσβεστο θα καθοδηγεί την Οικουμένη, γιατί το Ελληνικό είναι στην ουσία Οικουμενικό κι αέναο.
Αυτό που πρέπει να προβληματίζει όλους εμάς, είναι το γιατί, δύο αιώνες σχεδόν μετά, το σύγχρονο πολιτικό και πολιτειακό μας σύστημα δεν στηρίζεται πλήρως στις αξίες που προβλήθηκαν στην ίδια χώρα 2.500 χρόνια πριν, αλλά αποτελεί ουσιαστικά ένα ευρωπαϊκό αντιδάνειο!
Τα πολιτειακά και κοινωνικά συστήματα, στο όνομα της προόδου και της εξέλιξης, άλλαξαν άρδην θέτοντας άλλες προτεραιότητες.
Ας αναρωτηθούμε: Όλα αυτά τα στοιχεία, που ανέδειξαν έναν ολόκληρο πολιτισμό, ο οποίος συνεχίζει και επιδρά μέχρι τις μέρες μας, υπάρχουν ακόμα και σήμερα; Κι εφαρμόζονται άραγε στα σημερινά πολιτικά, πολιτειακά, οικονομικά και κοινωνικά συστήματα του σύγχρονου προηγμένου κόσμου; Μήπως τελικά στην απουσία αυτών οφείλεται και η σημερινή παρακμιακή κατάσταση;
Μήπως λοιπόν θα πρέπει να ξανασκύψουμε πάνω από τα νάματα της αρχαίας ελληνικής σκέψης και να αντλήσουμε νέα πρότυπα για την αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης, που πλήττει την Ελλάδα;
Σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που ισχυρίζεται ότι επιδιώκει την εθνική επιβίωση και τη διατήρηση της φυσιογνωμίας και ιδιαιτερότητας του κάθε κράτους-μέλους, το στοιχείο της «ελληνικότητας» και ειδικότερα η ελληνική γλώσσα θα πρέπει να προβληθούν όχι μόνο ως βασικό στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας, αλλά και ως φορέας του πολιτιστικού υπόβαθρου των Ευρωπαίων και μείζον στοιχείο της ευρωπαϊκής ταυτότητας.
Ας συνειδητοποιήσουν όλοι ότι χωρίς το αρχαίο ελληνικό πνεύμα δεν θα υπήρχε η Ελλάδα τού σήμερα, αλλά κι ολόκληρος ο Δυτικός Πολιτισμός!
Κι εμείς πάλι (ως γνήσιοι Έλληνες) που έχουμε εθιστεί στο να θεωρούμε τα κεκτημένα ως «φυσικά», ας συνειδητοποιήσουμε ότι μπορεί να φέρουμε τον τίτλο του Έλληνα, αλλά σιγά σιγά χάνουμε την ουσία τού ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝ, που κατά τους αρχαίους και την ετυμολογία της λέξεως σημαίνει: «Φωτεινός Νους»!
Εμείς δε οι σύγχρονοι Έλληνες Τέκτονες που έχουμε διπλά εργαλεία: τα τεκτονικά εργαλεία και τα εργαλεία, με τα οποία μας εφοδιάζει το αθάνατο ελληνικό πνεύμα, ας γίνουμε οι σύγχρονοι οραματιστές της επαναγέννησης ενός «Νέου Ελληνισμού»!
Η πρόκληση είναι σαφής. Πρέπει να εγγυηθούμε το μέλλον τού Ανθρώπου. Η Φιλοσοφία δεν πρέπει να μένει στις πανεπιστημιακές έδρες, αλλά να καθοδηγεί την καθημερινότητά μας. Ας είμαστε αλληλέγγυοι, ας συμμορφωνόμαστε σε κανόνες κοινωνικής δικαιοσύνης, ας αγωνισθούμε κατά της υλικής φτώχειας και ας συλλάβουμε ένα νέο κοινωνικό σχήμα που θα οδηγήσει σε μια μεταρρύθμιση αντάξια του χρυσού αθηναϊκού αιώνα τους Περικλέους.
Μα ας κλείσουμε πρώτα στην καρδιά μας: μια οργιά γαλάζιο ουρανό, μια κούπα θάλασσα, μια χούφτα χώμα ποτισμένο με το αίμα καθημερινών ηρώων και Ήλιο, Ήλιο πολύ και πύρινο!
Είναι καθήκον μας να βιώσουμε την «Ελληνικότητα» ως κατάσταση του Νου και της Καρδιάς και όχι ως φυλετική ιδιαιτερότητα.
Ο Ελληνισμός, Αδδ/ μου, ρέει όχι στο αίμα, αλλά στο πνεύμα και στην ψυχή!