Ο Τεκτονισμός, σαν ένας έμψυχος κύκλος στο σύνολό του, προσπαθεί να διεγείρει συναισθήματα και ν’ αναπτύξει στους ανθρώπους ηθικές αξίες και αρετές τέτοιες, ώστε η Φαντασία να οδηγήσει στην Τέχνη και η Τέχνη στη Μύηση, όπου θα διεγερθεί εκ νέου το δημιουργικό Συναίσθημα.
Άραγε γιατί τάχα απ’ όλες τις επιστήμες, μονάχα οι φιλοσοφικές, θεωρούνται ισότιμες με την Τέχνη; Ίσως γιατί μόνον εκείνες έχουν με την Τέχνη κοινό στοιχείο το συναίσθημα. Στοιχείο που σε οδηγεί στη Φιλοσοφική σκέψη και στην εσωτερική μύηση.
Κάθε άξια σύλληψη και μορφή στην Τέχνη, δεν είναι τίποτε άλλο από τη μύηση προς το Είναι. Αυτή η άξια σύλληψη γεννάει τη δίψα και τη νοσταλγία γι’ αυτό που ζητάμε να ξαναβρούμε. Μια μύηση, που το όριό της δεν ξέρουμε που είναι, ούτε που το έχουμε φανταστεί, αλλά που ίσως, το τοποθετούμε στο άπειρο.
Ό,τι ακουμπά την ψυχή είναι ο πλούτος της, το βίωμά της. Διότι το απλό θέαμα ή άκουσμα δε μπορεί να γίνει βίωμα. …και από φυσική άποψη «ανάμεσα σε γη και ουρανό» παίρνει μέσα μας επιπρόσθετο συμβολικό νόημα το πώς νιώθουμε κάθε τέτοια φορά, μέσα σε μια απίστευτη ψυχική έξαρση. Και αυτό είναι το οριστικό μας κέρδος. Ό,τι μας δίνεται, δεν παίρνεται πίσω πια… γίνεται απόκτημα του ανθρώπου.
Ο Τεκτονισμός, η Τέχνη, τα μεγάλα ιδανικά, οι ευγενείς θυσίες και όλες οι υψηλές αιώνιες ηθικές αξίες, είναι αυτές οι ίδιες ανταύγειες της Μεγάλης Πραγματικότητας, που έρχονται και αντιφεγγίζουν πάνω σε τόσα πράγματα μέσα στο Σύμπαν. Μέσα σε τούτο το φτωχό μας χώρο και χρόνο.
Η δίψα του πνεύματος και της ψυχής, εξάπτει τη φαντασία για περισσότερη έρευνα και μας δημιουργεί τη μεγαλύτερη ροπή ν’ αποκαλύψουμε κάτι απ’ το Μεγάλο Μυστικό που μας περιστοιχίζει. Έτσι εργάστηκαν οι νεαροί Ηνίοχοι, στην προσπάθειά τους να κατασιγάσουν, όσο γίνεται εκείνη την ανικανοποίητη «ιερή δίψα πνεύματος και ψυχής».
Ας ακούσουμε το πνεύμα τους και ας δούμε με τα μάτια της ψυχής τους.